“Metz Yeghern”... το “Μεγάλο Έγκλημα”! Δεν ξεχνάμε!

 

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Για έναν λαό, για μία φυλή, αυτό ισοδυναμεί με αργή διάλυση,

με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων,

με την παράδοση στους ανήμπορους εαυτούς μας»...

Antonio Gramsci, για τη Γενοκτονία των Αρμενίων

 

Medz Yeghern (το «Μεγάλο Έγκλημα»... όπως το βιώνουν ως σήμερα οι ίδιοι οι Αρμένιοι) ξεκίνησε τη νύχτα της 24ης Απρίλη 1915, στην Κωνσταντινούπολη, με τις πρώτες συλλήψεις διανοούμενων, δημοσιογράφων, ποιητών, Αρμενίων συγγραφέων για να εξαπλωθεί γρήγορα, συστηματικά κι οργανωμένα σε κάθε περιοχή που ζούσαν οι Αρμένιοι.

«"Ov sirun sirun" αρχίζει να τραγουδά και στέκεται περήφανη...
Ένας άνεμος τρέλας ταξιδεύει στον τόπο.
Όλες οι άλλες γυναίκες αρχίζουν να ουρλιάζουν.
Οι ζαπτιέδες [χωροφύλακες] δεν το περίμεναν,
σπεύδουν προς την... Αζνίβ, κοιτούν μόνον αυτή,
που συνεχίζει να τραγουδά μέχρι που
ένα χτύπημα ενός σπαθιού της κόβει το κεφάλι.
Αντίο, γλυκιά Αζνίβ... αντίο περιστερά της Αρμενίας.»

Από το "Αγρόκτημα των κορυδαλλών"

 

Το οργανωμένο σχέδιο μαζικής εξόντωσης, Γενοκτονίας των Αρμενίων, μπαίνει σ' εφαρμογή στην Οθωμανική αυτοκρατορία μετά τις αποφασιστικές ήττες που υπέστησαν από το Ρωσικό στρατό, που στα νικηφόρα Ρωσικά τάγματα αγωνίστηκαν ως εθελοντές πολλοί Αρμένιοι στρατιώτες.

Εκτός από τους ιστορικούς λόγους εκδίκησης, ο κύριος στόχος των Νεότουρκων, της οργάνωσης που γεννήθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα κι έκανε δόγμα τις γενοκτονίες, ήταν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο, μεγάλο "Τουρκικό Εθνικό Κράτος", που να κατοικείται μόνον από Μουσουλμάνους Τούρκους. Από αυτές τις Γενοκτονίες Αρμενίων, Ασσυρίων, Αράβων, Ποντίων, Μικρασιατικού ελληνισμού, διασώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τους Νεότουρκους μισθοφορικά ως σφαγείς... μόνον οι Τσέτες (Κούρδοι).

Σήμερα συμπληρώνονται 106 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων από την οθωμανική κυβέρνηση των Νεότουρκων κι ως εκτελεστικά όργανα τους Τσέτες, τις άτακτες ορδές Κούρδων φυλάρχων που μετέφεραν από την Ανατολία.

Σφαγιάστηκαν περισσότεροι από 1.500.000 Αρμένιοι. Η πρώτη μαζική γενοκτονία-εθνοκάθαρση του 20ου αιώνα που ακόμη δεν βρήκε "δικαίωση" αναγνώρισης, όπως η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, των Ασσυρίων, του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, πάντα από τους Νεότουρκους και με αντίτιμο το πλιάτσικο των πτωμάτων τους Κούρδους.

Μια Γενοκτονία για την οποία ο μεγάλος μαρξιστής διανοητήςAntonio Gramsci, μεταξύ των ιδρυτών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ο Ιταλός φιλόσοφος του οποίου τα έργα έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου και διδάσκονται στα Πανεπιστήμια, έγραψε γι αυτή (ακολουθεί παρακάτω το σχετικό κείμενο)...

Σήμερα, την 106η επέτειο αυτού του εγκλήματος θα μιλήσουμε γι' αυτό που έντεχνα αποσιωπά και κρατάει ως επτασφράγιστο μυστικό η επίσημη ιστοριογραφία: Η εμπλοκή του "Κράτους του Ισραήλ", των διάφορων αμερικάνικων εβραϊκών οργανώσεων όπως η "Quincentennial Foundation" με το "Εβραϊκό Μουσείο Τουρκίας" κι επίσης το "Μέγα Ραββινάτο της Τουρκίας" ("Grand Rabbis of Istanbul and the Ottoman Empire"), που σθεναρά σ' ολόκληρο τον κόσμο στηρίζουν την Τουρκία και καταγγέλλουν όσα κοινοβούλια και χώρες προχωρούν στις αναγνωρίσεις αυτών των Ολοκαυτωμάτων.

Οι Αρμένιοι γνωρίζουν πολύ καλά. Το σχέδιο εξόντωσης τους από τους Οθωμανούς ήταν έμπνευσης και σχεδιασμού των σιωνιστών και της μασονίας: Ντονμέ (Dönme, Donmeh), Ντονμέχ ή Σαββατιανοί.

Εξαπλώθηκαν σε όλες τις μασονικές ευρωπαϊκές στοές, αλλά και στον αραβικό κόσμο. Ο μονάρχης δικτάτορας του οίκου Σαούδ, των μοναρχών της Σαουδικής Αραβίας (σήμερα ο πιο στενός σύμμαχος του Ισραήλ και μάλιστα ενισχύει με το αμυντικό της πυραυλικό σύστημα Πάτριοτ κι η επίσημη Ελλάδα) είναι δημιούργημα των Ντονμέ, και στην Ελλάδα το κέντρο τους σώζεται ως σήμερα κι είναι το "Τέμενος των Ντονμέ", γνωστό ως Γενί Τζαμί στη Θεσσαλονίκη.

Οι Αρμένιοι χαρακτηρίζονται από τιμιότητα, εργατικότητα και εμπορικό πνεύμα. Αρκεί κάποιος να σημειώσει πως στο Χαλέπι, τη βιομηχανική πρωτεύουσα της Συρίας, ολόκληρο το εμπόριο και οι περισσότερες βιομηχανίες ήταν κι ευτυχώς παραμένουν στα χέρια της Αρμενικής Κοινότητας, που στη φιλόξενη Συρία βρήκαν προστασία όσοι διέφυγαν της Γενοκτονίας. Διαχρονικά ήταν ως έθνος στο στόχαστρο της μασονίας και του σιωνισμού -που κατόρθωσε μέχρι τις ημέρες μας να ταυτίζει μία θρησκεία (εβραϊσμό) με τον σιωνισμό (ναζιστικό-ρατσιστικό μόρφωμα ολοκληρωτισμού).

«Πατριωτισμός δεν υπάρχει μόνον στα λόγια.
Πατριωτισμός σημαίνει ότι ανήκουμε σ' αυτή τη γη
και την υπερασπιζόμαστε...
κι ο καθένας εργάζεται κι απολαμβάνει τους κόπους του
ασχέτως θρησκεύματος ή εθνικότητας...»

Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο πρόεδρος της Συρίας, παραμονή της 103ης επετείου της Γενοκτονίας των Αρμενίων στη συνάντηση με Αρμένιους βουλευτές της Συρίας, Δημοτικούς άρχοντες των Αρμενίων κι εκπροσώπους της Αρμένικης Κοινότητας του Χαλεπιού. Εκεί, στη Συρία των Άσαντ βρήκαν καταφύγιο οι Αρμένιοι. Εκεί αντιμετωπίστηκαν κι αντιμετωπίζονται ισότιμα μα τους πολίτες της Συρίας κι όχι μόνον, εκλέγουν Αρμένιους βουλευτές στη Συριακή βουλή, εκπροσώπους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, δασκάλους του Συριακού κράτους για να διδάσκονται τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, την ιστορία τους, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπως όλες οι μειονότητες της Συρίας.

 

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη συνωμοσία εναντίον των Αρμενίων συναντάμε στο βιβλίο του Rifat Bali "A Scapegoat for All Seasons: The Doenmes or Crypto-Jews of Turkey" (Ένας αποδιοπομπαίος τράγος για όλες τις εποχές: οι Εβραίοι Ντονμέ ή κρυπτό-εβραίοι της Τουρκίας).

Ο Rifat Bali, είναι ειδικός στις μελέτες των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, τον αντισημιτισμό και τη την κοινωνική και πολιτιστική παρέμβαση στην τουρκική κοινωνία των Ντονμέ, αλλά και στέλεχος του Τούρκο-οθωμανικού Κέντρου Σεφαραδίτων Culture Research (εβραϊκή υποομάδα της Ιβηρικής χερσονήσου). Πρόκειται για τους εξισλαμισμένους Εβραίους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που μετατράπηκαν σε σιωνιστική μασονική οργάνωση στον αραβικό κόσμο. Ο μεσσίας τους, ιδρυτής και θεωρητικός είναι ο Σαμπατάι Ζεβί (1626 – 1676).

Ο συγγραφέας στο 9ο κεφάλαιο του βιβλίου και σύμφωνα με τη δική του θεώρηση δεν ήταν τουρκικό το σχέδιο εξολόθρευσης των Αρμενίων, αλλά των Ντονμέχ ή Σαββατιανών.

 

Για την επιρροή των Ντονμέχ ή Σαββατιανών στον έλεγχο της Τουρκίας, την πολιτική ελίτ, την οικονομία, τον πολιτισμό και την κοινωνία μας δίνει πολλά στοιχεία και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Άγκυρας Yalçın Küçük (συγγραφέας, φιλόσοφος, οικονομολόγος κι ιστορικός) με τις από 15ετίας μελέτες του.

Παθιασμένος μελετητής της ονοματολογίας, με μέθοδο προσδιορίζει τα εβραϊκά ισοδύναμα των τουρκικών επώνυμων, αποκαλύπτοντας έτσι τους ανθρώπους των ελίτ. Ο καθηγητής Küçük ισχυρίζεται συνεχώς και αδιάλειπτα πως ο εκτοπισμός των Αρμενίων ήταν αποτέλεσμα ενός "πολέμου μεταξύ Ιουδαίων κι Αρμενίων".

Το ίδιο ισχυρίζεται και για τη «νύχτα των κρυστάλλων» της Κωνσταντινούπολης (6 - 7 Σεπτέμβρη 1955), τη βίαια επίθεση εναντίον των Ελλήνων της Πόλης με λεηλασίες ελληνικών περιουσιών, επιχειρήσεων, καταστημάτων, νεκροταφείων και ιερών ναών, μιλώντας για "πόλεμο μεταξύ Εβραίων και Ορθοδόξων χριστιανών".

Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Εβραίου δημοσιογράφου Itamar Ben-Avi (πέθανε το 1943), διαπιστώνουμε πως είναι πλήρως τεκμηριωμένη η πορεία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, από τη μασονία και τους Ντονμέ της Θεσσαλονίκης. Ο "πατέρας" της κοσμικής Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ ήταν κρυπτό-Εβραίος Ντονμέ και στρατολόγησε στο στράτευμα πολλούς αδελφούς του Ντονμέ.

Όλοι οι στρατηγοί του τουρκικού στρατού ήταν στην ίδια στοά και είχαν τον απόλυτο έλεγχο της Τουρκίας.

Ο Καναδός συγγραφέας Barry Chamish, με βάση τα έργα του David Morrison "Heroes, Antiheroes And The Holocaust" και του Avrum Ehrlich, θεόλογος, φιλόσοφος και μελετητής του εβραϊκού πολιτισμού "The First Sabbatean Holocaust – The Dry Run", αποδεικνύει πως οι Νεότουρκοι που καθοδήγησαν την επανάσταση του 1908 ήταν Ντονμέ εθνικιστές, που ήθελαν τη σταθεροποίηση κοσμικών εξουσιών κι ήταν αυτοί που σχεδίασαν και υλοποίησαν τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των άλλων λαών.

Όλα τα παραπάνω στοχεύουν στην ανάδειξη στοιχείων, απόψεων που παραμένουν ανεξήγητα εξαφανισμένα από τη σύγχρονη ιστοριογραφία, χωρίς καμία αιτιολόγηση για αυτούς τους αποκρυφισμούς των ιστορικών.

Με ευκολία ακόμη και στην Ελλάδα μιλούν για συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης, αποσιωπούν μελέτες και μάλιστα πανεπιστημιακών για το ρόλο της μασονίας στις Γενοκτονίες της Τουρκίας.

Hagop Melkumian ο εκδικητής της σφαγής των Αρμενίων

 

Ο σύντροφος Hagop Melkumian, στις 4 Αυγούστου 1922, Διοικητής του Αρμενικού Τάγματος στον Κόκκινο Στρατό, κατατροπώνει τα τουρκικά στρατεύματα και εκτελεί τον Τούρκο Enver Bey (επονομαζόμενο "Σφαγέα των Αρμενίων") στην Baldzuhan του Τουρκμενιστάν.

Παίρνει εκδίκηση για τον λαό του κι οικοδομεί τη Δημοκρατία της Αρμενίας, που κατόπιν θα ενταχθεί ως αυτόνομη εθνότητα στην ΕΣΣΔ.

Αράμ Καραμανουκιάν... ο "φωτισμένος Αρμένιος" της Συρίας

Ο Αρμένιος Aram Karamanoukian (Արամ Գարամանուկեան, 1 Μάη 1910 – 23 Δεκέμβρη 1996), είναι ένας από τους πιο παρασημοφορημένους στρατιωτικούς της Συρίας. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του Αραβικού στρατού της Συρίας μετά την ανεξαρτησία από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1946 [Βλέπε σε: 17 Απρίλη 1946... Η Συρία απόκτησε την Ανεξαρτησία της από τους Γάλλους αποικιοκράτες].

Συμμετείχε στον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο του 1948, προήχθη σε στρατηγό το 1957, υπηρέτησε στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία της Συρίας στην Ουάσινγκτον. Ήρωας πολέμου στον πόλεμο με τους σιωνιστές, ως διοικητής πυροβολικού. Ακόμη κι ο Λίβανος, η Αρμενία, η Αίγυπτος τίμησαν με ανώτατα παράσημα τον Αράμ, για τους αγώνες του υπέρ της Παλαιστινιακής υπόθεσης και του Αραβικού Έθνους.

Έχει συγγράψει πάρα πολλά βιβλία.

Ως ο "Φωτισμένος Αρμένιος" της Συρίας περιγράφεται ο διανοούμενος στρατηγός του Αραβικού στρατού της Συρίας.

Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1996 και στη διαθήκη του ο Αρμένιος ήρωας που μεγαλούργησε στη Συριακή γη έγραψε μεταξύ άλλων:

«Μετά την αποσύνθεση του σώματός μου θέλω ένα μέρος να ταφεί στο Γερεβάν [γνωστό ως Ερεβάν ή Γιερεβάν, η πρωτεύουσα κι η μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας] κι ένα μέρος να ταφεί στο Χαλέπι... Είμαι Αρμένιος και Σύρος».

Αποκορύφωμα ευγένειας και αφοσίωσης στις Πατρίδες του!

Κι έτσι έγινε!

Ο Αρμένιος στρατηγός του Αραβικού στρατού της Συρίας Αράμ Καραμανουκιάν αναπαύεται στο νεκροταφείο του Γερεβάν κι ένα τμήμα της σωρού του στο Αρμένικο Ορθόδοξο νεκροταφείο του Χαλεπιού.

Σ' αυτούς αποδίδει φόρο τιμής κι υποκλίνεται το "αιμοσταγές καθεστώς Άσαντ"!

Αυτούς φέρνουν στη μνήμη τους οι Αρμένιοι που βρήκαν φιλοξενία και προστασία στη Συρία.

Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους, δεν έχουν μέλλον! 

Έχουμε την εντελώς αντίθετη πλευρά όσων φιλόξενα υποδέχτηκε από τους διωγμούς και τις Γενοκτονίες η Συριακή γη. Στην αντίπερα όχθη οι Τσέτες. Οι Κούρδοι που φιλοξενήθηκαν, βοηθήθηκαν και σήμερα πολεμούν μαζί με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και Ισραήλ για "κουρδικό" κράτος-προτεκτοράτο στη γη που τους αγκάλιασε, τους φιλοξένησε και τους προστάτευσε.

* Αράμ Καραμανουκιάν, βλέπε σε: Καλά Χριστούγεννα στο μαρτυρικό λαό των Αρμενίων!

 

Ιδού το κείμενο του Antonio Gramsci για το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων:

 

«Πάντα έτσι συμβαίνει. Γιατί μια υπόθεση μας ενδιαφέρει, μας συγκινεί, γίνεται μέρος της δικής μας εσωτερικής ζωής είναι αναγκαίο να συμβαίνει κοντά μας, κοντά σε ανθρώπους για τους οποίους είχαμε ακούσει να μιλούν και γι' αυτό μέσα στον κύκλο του δικού μας ανθρωπισμού. Στο βιβλίο "Ο Μπαρμπα-Γκοριό" ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ θέτει στον Ράστινιατς το ερώτημα: "Αν ήξερες πως κάθε φορά που τρως ένα πορτοκάλι πρέπει να πεθάνει ένας Κινέζος, θα σταματούσες να τρως πορτοκάλια;" κι ο Ράστινιατς απαντάει περίπου ως εξής: "Τα πορτοκάλια κι εγώ είμαστε γείτονες και τα γνωρίζω κι οι Κινέζοι βρίσκονται τόσο μακρυά και δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχουν".

Την κυνική απάντηση του Ράστινιατς εμείς δεν θα την δώσουμε ποτέ, είναι αλήθεια, αλλά όμως ακούσαμε πως οι Τούρκοι έσφαξαν εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιους, ακούσαμε εκείνον τον ήχο του αποχωρισμού της σάρκας που αισθανόμαστε κάθε φορά που μπροστά στα μάτια μας είδαμε  τις μαρτυρικές σάρκες φτωχών αμέσως μετά την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο;

Είναι μεγάλο λάθος να μην γνωρίζουμε. Σημαίνει να παραμείνουμε απομονωμένοι, κλεισμένοι στον πόνο μας, χωρίς τη δυνατότητα να βοηθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο. Για έναν λαό, για μία φυλή, αυτό ισοδυναμεί με αργή διάλυση, με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων, με την παράδοση στους ανήμπορους εαυτούς μας και άθλιοι απέναντι δεν έχει άλλο λόγο απ' αυτόν του σπαθιού και τη συνείδηση θρησκευτικής υπακοής για την καταστροφή απίστων.

Έτσι, η Αρμενία δεν είχε ποτέ, στις χειρότερες στιγμές της, καμία πλατωνική επιβεβαίωση της ευσπλαχνίας για τον εαυτό της ή της αγανάκτησης απέναντι στους σφαγείς της. Οι "σφαγές των Αρμενίων" έγιναν παροιμιώδεις, αλλά ήταν λέξεις που μόνον ηχούσαν, που δεν κατόρθωναν να δημιουργήσουν φαντάσματα, ζωντανές εικόνες ανθρώπων από σάρκα και οστά. Θα ήταν δυνατόν να αναγκάσουμε την Τουρκία, δεσμευμένη από τόσα συμφέροντα από όλα τα ευρωπαϊκά έθνη, να μην κατακρεουργήσει με αυτόν τον τρόπο όσους δεν ζητούσαν τίποτα άλλο παρά ν' αφεθούν να ζήσουν ειρηνικά. Τίποτα δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον τίποτα που να έδωσε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ο Vico Mantegazza [δημοσιογράφος θεωρούμενους από τους πρώτους ειδικούς απεσταλμένους, συγγραφέας, πολιτικός] μερικές φορές μίλησε για την Αρμενία στις απεραντολογίες του για εκτροπές της ανατολικής πολιτικής.

Ο ευρωπαϊκός πόλεμος έθεσε εκ νέου την Αρμενική υπόθεση, αλλά όχι πειστικά.

Mε την πτώση της Ερζερούμ στα χέρια των Ρώσων, στην πιθανή υποχώρηση των Τούρκων σε ολόκληρη την χώρα της Αρμενίας δεν δόθηκε από τις εφημερίδες ούτε ο ίδιος χώρος μ' αυτόν για την προσγείωση ενός "Ζέπελιν" στη Γαλλία. Οι Αρμένιοι που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη πρέπει να κάνουν γνωστή οι ίδιοι την πατρίδα τους, την ιστορία τους, τη λογοτεχνία τους. Αυτό το μικρό συνέβη gια την Αρμενία, αυτό που είναι μεγάλο για την Περσία. Ποιος γνωρίζει πως οι μεγαλύτεροι Άραβες (Αβερρόης, Αβικέννας κ.λπ.) είναι... Πέρσες; Ποιος ξέρει ότι αυτό που συνήθως ονομάζεται αραβικός πολιτισμός είναι κατά κύριο λόγο Περσικός; Και πόσοι γνωρίζουν ότι οι τελευταίες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της Τουρκίας οφείλονταν στους Αρμένιους και τους Εβραίους; Οι Αρμένιοι θα πρέπει να κάνουν γνωστή την Αρμενία, να την κρατήσουν ζωντανή στη συνείδηση εκείνων που αγνοούν, δεν γνωρίζουν, δεν ακούνε.

Στο Τορίνο έχει γίνει κάτι. Εδώ και μερικούς μήνες μια περιοδική έκδοση με τίτλο "Αρμενία", η οποία με σοβαρότητα, με ποικίλες συνεργασίες, λέει τι είναι, τι θέλει, τι πρέπει να γίνει ο λαός της Αρμενίας. Από το περιοδικό θα πρέπει να ξεκινήσει πρωτοβουλία με μια σειρά έκδοσης βιβλίων που, με αποτελεσματικότερη πειθώ και θέληση να δοθεί ένα πλαίσιο στην Ιταλία γι' αυτό που είναι η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός, η ποίηση του  Αρμενικού λαού.»

* Άρθρο με την υπογραφή A. G., “Il Grido del Popolo”, 11 Μάρτη 1916, έτος XXII, αριθμ. 607, εισήχθει στα Έργα του Antonio Gramsci "Scritti giovanili" (1914-1918). Gramsci e il genocidio degli armeni ["Νεανικά Έργα" (1914-1918). Γκράμσι και η Γενοκτονία των Αρμενίων], η μετάφραση του υπογράφοντος το σχολιασμό.

* Να μην ξεχνάμε ποτέ και τη Γενοκτονία των Ασσυρίων [Βλέπε σε: Tο Ολοκαύτωμα που όλοι αποσιωπούν και κρύβουν! (H Σφαγή Ασσυρίων... το ξεχασμένο Ολοκαύτωμα!)].

from Press24.gr https://ift.tt/3tMwtN6
via IFTTT