Ο αυταρχισμός στο εσωτερικό συνδυάζεται με επανεξοπλισμούς, στρατιωτικοποίηση και πολεμική οικονομία.
Την περίοδο πριν το 1914 οι Ευρωπαίοι απολάμβαναν την ευημερία που τους έδινε η βιομηχανική τεχνολογία και οι αποικίες. Ήταν η εποχή της Belle Époque και κανείς δεν πίστευε ότι θα ερχόταν μια θύελλα που προέκυψε, τάχαμου, από το πουθενά. Ακόμη και τώρα η υποκριτική αστική σκέψη κάνει πως απορεί από πού προήλθε το κακό.
Η πλεονεξία για τις αποικίες και ο φόβος ότι οι τότε σύγχρονες τεχνολογίες, κύρια η επέκταση των τρένων και τα μεταλλικά πολεμικά πλοία, θα έφερναν σε πλεονεκτική θέση τους αντιπάλους, έφεραν τον πόλεμο.
Οι λαοί έτρεξαν τραγουδώντας να καταταχθούν πιστεύοντας ότι το τέλος θα ήταν νικηφόρο και θέμα μερικών μηνών. Διήρκεσε τέσσερα χρόνια και προκάλεσε εκατομμύρια νεκρούς. Τελικά το εδαφικό κέρδος ήταν μηδενικό μια και το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου διεξαγόταν στα χαρακώματα των γαλλο-βελγικών συνόρων αλλά είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση δυο αυτοκρατοριών (αυστρο-ουγγρική, οθωμανική), την κατάργηση του αυτοκράτορα στη Γερμανία και την Σοβιετική Επανάσταση στη Ρωσία. Προετοίμασε δε το έδαφος για τον επόμενο πόλεμο.
Η οικονομική κρίση που ακολούθησε αντιμετωπίσθηκε αποτελεσματικά από την κρατική οικονομία και τον συντονισμό που αναγκαστικά έγινε πιο συγκεντρωτικός στη διάρκεια του πολέμου. Στις ΗΠΑ το New Deal του Ρούζβελτ, στη Γερμανία η άνοδος του ναζισμού και η αποδέσμευση από τις δυτικές κυρώσεις του Α΄Π.Π. και στη Σοβιετική Ένωση τα πενταετή προγράμματα.
Η κυρίαρχη φιλοσοφία ήταν ότι «το κράτος έχει την ευθύνη για την ευημερία και ασφάλεια των πολιτών».
Σαν αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής που συνεχίστηκε μέχρι την δεκαετία του 1970, το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος στις ΗΠΑ που λάμβανε το εισοδηματικά ανώτερο 1% έπεσε από το προπολεμικό υψηλότερο επίπεδό του, που ήταν της τάξης του 16%, σε λιγότερο από 8%.
Μετά την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, στο τέλος της δεκαετίας του 1970, το εισόδημα των πλούσιων Αμερικανών ανέβηκε στο 15% και των πλούσιων Βρετανών από 6,5% σε 13% (Νεοφιλελευθερισμός-David Harvey).
Αυτή η πολιτική απαιτούσε αντιπαράθεση με τις εργατικές διεκδικήσεις, εφαρμογή λιτότητας, υποχώρηση των κοινωνικών προγραμμάτων και ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων.
Η Θάτσερ διακήρυξε ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οι οικογένειές τους» και ΄΄τα οικονομικά είναι η μέθοδος, στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων''. Και πράγματι άλλαξαν. Η Αριστερά συρρικνώθηκε, ο συνδικαλισμός εξαφανίσθηκε, οι άνθρωποι των χαμηλότερων εισοδημάτων (ειδικά στη χώρα μας) ζούνε με επιδόματα και ελπίζουν μόνο σε αυτά. Η συνείδησή τους από διεκδικητική έγινε παθητική.
Το δίχτυ ασφάλειας μειώθηκε και δόθηκε έμφαση στην προσωπική υπευθυνότητα. Η αποτυχία αποδίδεται στα προσωπικά ελαττώματα.
Η έννοια της «ελευθερίας» χρησιμοποιείται πλέον στην «ελευθερία της επιχείρησης».
Από το εύηχο «ευελιξία» φτάσαμε στο σκληρό 13ωρο εργασίας. Οι μάσκες έπεσαν.
Ο αυταρχισμός στο εσωτερικό συνδυάζεται με επανεξοπλισμούς, στρατιωτικοποίηση και πολεμική οικονομία.
Σκοπός ήταν η επιστροφή της καπιταλιστικής συσσώρευσης και η ενδυνάμωση των οικονομικών ελίτ.
Στο πρώτο απέτυχαν γιατί η παγκοσμιοποίηση γύρισε μπούμερανγκ και σταμάτησε ο κεντρικός σχεδιασμός του κράτους. Στην ενίσχυση των οικονομικών ελίτ πέτυχαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη χώρα μας με τον πλήρη σχεδόν έλεγχο των οικονομικών και πολιτικών από την οικονομική ολιγαρχία.
Η πραγματική οικονομία στην Ευρώπη περιορίσθηκε στον χρηματοπιστωτικό τομέα και τώρα γίνεται προσπάθεια στην παραγωγή όπλων. Στην Ελλάδα περιορίσθηκε στον τουρισμό και στο real estate. Η κυβέρνηση δεν βάζει συνολικούς στόχους. Κομματιάζει τις παροχές ανάλογα με τους εκλογικούς στόχους, διατηρεί ψηλά τους έμμεσους φόρους και μειώνει τους άμεσους στους πλούσιους. Συσσωρεύει χρήματα για να τα δίνει με το σταγονόμετρο. Καταργεί τις συγκροτημένες πολιτικές χάριν της ''ελεημοσύνης''.
Προτιμάει να μην έχει συγκροτημένη αγροτική παραγωγή, για να μη δυσαρεστήσει την Ε.Ε. και μοιράζει από το ''παράθυρο'' του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου την συμφέρει.
Ο Ντράγκι προχθές στην επέτειο των προτάσεων του ήταν απογοητευμένος (Europe is fading). Το ερώτημα είναι γιατί αφού οι Ευρωπαίοι τήρησαν τον κυριότερο στόχο του (επανεξοπλισμό).
Σαν αποτέλεσμα ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι για τις κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης μια κάποια λύση. Ίσως η μόνη. Πιθανόν ''δοξάζουν'', κρυφά, τον Πούτιν.
Η αποτυχημένη παραγωγικά και οικονομικά Ευρώπη, βρήκε ευκαιρία να κρατήσει τους αγανακτισμένους και φτωχοποιημένους πολίτες σε σχετική ηρεμία.
Αποδέχονται τις πολεμικές δαπάνες, στηρίζουν την στρατιωτικοποίηση στο εσωτερικό των κρατών, διατηρείται η συνοχή της Ευρώπης, κρατούν τους Αμερικανούς στην Ευρώπη ενώ τους ενισχύουν με πολεμικές παραγγελίες και ανεδαφικές υποσχέσεις (αμερικανικά αυτοκίνητα), συντηρούν τον εθνικισμό στις ανατολικές χώρες και τον επανεξοπλισμό τους με δυτικά όπλα ώστε να αντικαταστήσουν τα παλιά ρωσικά. Ενισχύεται η ελίτ της παραγωγής όπλων, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τις αποφάσεις των πολιτικών.
Οι δυτικοί επιχειρηματίες αποζημιώθηκαν με την απώλεια της φτηνής ενέργειας με νέες αγορές στις ανατολικές χώρες και με προσκόμματα στα κινεζικά προϊόντα.
Είναι φανερό ότι η κατάληξη των επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων είναι ο πόλεμος. Ψυχρός ή θερμός. Όμως έχει σήμερα ένα επιπλέον πρόβλημα, που δεν υπήρχε παλαιότερα. Λέγεται ''πυρηνικά όπλα''.
Και έχει και ένα αστάθμητο παράγοντα. Βλέπε, τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Τράμπ στο Λονδίνο και τις αντιδράσεις στη Γαλλία. Βέβαια, οι αυθόρμητες εκδηλώσεις οδηγούν είτε στο καλό είτε στο κακό. Μπορεί στην απογοήτευση μπορεί και Ακροδεξιά. Η οργανωμένη αντίδραση, με πρόγραμμα και πολιτική προοδευτική στόχευση είναι ο σωστός δρόμος.
Το μέλλον θα κριθεί από την συμμετοχή των λαϊκών μαζών είτε στον πόλεμο είτε στην οργανωμένη ανατροπή της τωρινής πολιτικής, σαν σύνολο.
(Ο Νίκος Τόσκας είναι υποστράτηγος ε.α. και πρώην υπουργός)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/qDzWGyU
via IFTTT