Τα παιδιά είναι ξεκάθαρα: θέλουν περισσότερες ευκαιρίες να παίζουν με άλλα παιδιά.
Τι πραγματικά θέλουν τα παιδιά για να πάρουν τα μάτια τους από τις οθόνες των κινητών; Περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι με άλλα παιδιά.
Η Lenore Skenazy, συγγραφέας του Free-Range Kids, ο Zach Rausch, ανώτερος ερευνητής στο NYU, και ο Jonathan Haidt, διάσημος ψυχολόγος, βοήθησαν στη διεξαγωγή μιας δημοσκόπησης κατά την οποία τα ίδια τα παιδιά ρωτήθηκαν τι θα τα απέτρεπε από τα τηλέφωνά τους και τι είδους δραστηριότητες προτιμούν.
Το συμπέρασμα που προκύπτει; Τα παιδιά θέλουν ελεύθερο χρόνο για να παίζουν με τους φίλους τους. Και οι γονείς τους δεν το επιτρέπουν αυτό.
Στην δημοσκόπηση, 500 παιδιά ηλικίας μεταξύ 8 και 12 ετών κλήθηκαν να πουν τη γνώμη τους. Η πλειοψηφία ανέφερε ότι έχει smartphone και περίπου τα μισά από τα 12χρονα είπαν ότι οι φίλοι τους είναι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Τα περισσότερα από τα παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα είπαν ότι δεν τους επιτρέπεται να βγαίνουν έξω από το σπίτι χωρίς τη συνοδεία κάποιου ενήλικα.
Πάνω από τα μισά 8-9 ετών είπαν ότι δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν μόνα τους ούτε σε... έναν διάδρομο σούπερ μάρκετ και πάνω από το ένα τέταρτο δεν επιτρέπεται να παίζει με φίλους, χωρίς επίβλεψη.
Τι είναι λοιπόν η παιδική ηλικία, αν όχι μια περίοδος για παιχνίδι; Έχει γίνει μια σειρά από μαθήματα και δραστηριότητες που στοχεύουν στη δομημένη μάθηση και την... επιτυχία.
Βιωματική μάθηση
Ωστόσο, τι γίνεται με τη βιωματική μάθηση, που κάνει τα παιδιά να σκέφτονται πρακτικά, να κρίνουν, να λύνουν προβλήματα μόνα τους, αναρωτιέται η Corinne Masur, Psy.D., είναι κλινική ψυχολόγος, ψυχαναλύτρια και συγγραφέας.
«Γνωρίζουμε ότι η βιωματική μάθηση είναι μια αποτελεσματική μορφή μάθησης - και απαραίτητο μέρος της εκπαίδευσης ενός παιδιού. Γνωρίζουμε, όπως είπε ο David Kolb, ψυχολόγος και ειδικός στη θεωρία μάθησης, ότι η απόκτηση γνώσης μπορεί να γίνει καλύτερα μέσω άμεσης εμπειρίας, αναστοχασμού και εφαρμογής. Το να ακούς κάποιον να σου λέει πώς να κάνεις κάτι δεν είναι τόσο καλός τρόπος για να μάθεις πώς να το κάνεις όσο το να προσπαθείς να το κάνεις μόνος σου. Και γνωρίζουμε ότι το να κάνεις λάθη είναι καλύτερος δάσκαλος από το να σε προειδοποιούν να μην κάνεις λάθη. Το να προσπαθείς να πηδήξεις από τον έναν βράχο στον άλλο και να πέφτεις διδάσκει προσοχή. Το να σου λένε να μην κάνεις αυτό το άλμα διδάσκει σε ένα παιδί να μην δοκιμάζει επικίνδυνα πράγματα», επισημαίνει η ίδια.
«Οι γονείς πάντα ήθελαν τα παιδιά τους να είναι προσεκτικά και να αποφεύγουν το κακό. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, η γονική μέριμνα έχει γίνει πια μια ατελείωτη επιτήρηση. Οι γονείς αισθάνονται ότι πρέπει να είναι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή για να διδάσκουν, να προειδοποιούν και να προστατεύουν, ή πρέπει να βάζουν τα παιδιά τους σε δραστηριότητες όπου άλλοι ενήλικες... τα επιτηρούν», προσθέτει η Corinne Masur.
Και γιατί το κάνουν αυτό οι γονείς;
«Είναι σαφώς λόγω της αγάπης τους για τα παιδιά τους - και του άγχους τους. Οι γονείς είναι τόσο ανήσυχοι ότι τα παιδιά τους θα τραυματιστούν ή θα απαχθούν που τα εμποδίζουν να έχουν χρόνο χωρίς επίβλεψη. Η εγκληματικότητα έχει μειωθεί σε πολλά μέρη και οι απαγωγές είναι εξαιρετικά σπάνιες. Φυσικά, κάθε γονέας πρέπει να αξιολογήσει τη δική του γειτονιά, αλλά σε πολλές περιοχές, το (περισσότερο) ελεύθερο παιχνίδι έξω δεν μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνο».
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς
Ωστόσο, όταν τα παιδιά μένουν μέσα στο σπίτι, χρησιμοποιούν περισσότερο τα κινητά τους.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;
«Πρώτον, νομίζω ότι οι γονείς πρέπει να εξετάσουν τα δικά τους άγχη για να δουν από πού προέρχονται και αν βασίζονται σε γεγονότα.
Δεύτερον, οι γονείς πρέπει να σκεφτούν πώς μεγάλωσαν και τι είδους δραστηριότητες παιχνιδιού τους άρεσαν και από τις οποίες έμαθαν.
Τρίτον, οι γονείς πρέπει να προσπαθήσουν να δώσουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο στα παιδιά τους, να παίζουν με άλλα παιδιά. Οι γονείς θα πρέπει να καταβάλουν προσπάθειες αρχικά για να καταπραΰνουν το άγχος τους και στη συνέχεια να βρίσκουν ευκαιρίες για ελεύθερο παιχνίδι.
Τέταρτον, οι γονείς πρέπει να αναζητήσουν ευκαιρίες στις δικές τους κοινότητες όπου θα συγκεντρώνονται τα παιδιά τους για να παίζουν, χωρίς υπερβολική επιτήρηση. Υπάρχει κάποιο πάρκο ή κάτι άλλο κοντά; Μια δημοτική πισίνα ή ένα κέντρο αναψυχής; Υπάρχει παιδική χαρά όπου τα παιδιά μπορούν να μείνουν για μία ή δύο ώρες;
Στο Πιεντμόντ της Καλιφόρνια, γονείς άρχισαν να αφήνουν τα παιδιά τους στο πάρκο κάθε Παρασκευή, για να παίζουν χωρίς επίβλεψη. Σε άλλα μέρη, εκκλησίες, βιβλιοθήκες και σχολεία δημιουργούν «λέσχες παιχνιδιού» χωρίς οθόνες.
Για να διευκολύνουν τη μετάβαση μακριά από τις οθόνες και την επίβλεψη, το Εργαστήριο Εξωτερικού Παιχνιδιού στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας ανέπτυξε ένα δωρεάν διαδικτυακό εργαλείο που βοηθά τους γονείς να καταλάβουν πώς να δίνουν στα παιδιά τους περισσότερο χρόνο σε εξωτερικούς χώρους και γιατί να το κάνουν.
Όπως λένε οι Skenazy, Haidt και Rausch, «χορηγώντας στα παιδιά περισσότερη ελευθερία».
Με πληροφορίες από psychologytoday
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/LyDaFx9
via IFTTT